Auteur: Tom Vanraes

Een rustige regenachtige maandagavond in het Hellegat, denkt een mens dan. Na de dichtstbijzijnde vrije parkeerplaats gevonden te hebben (schuin tegenover Boeres) wist ik weer waarom je beter de tweewieler neemt richting clubtornooi.

Eens aangekomen op de weide van Wezemaal, bleek dat het zo druk was vanavond dat onze tornooi-leiding geen andere optie meer zag dan de mindere goden hun match te laten afwerken op die kleinere blauwe terreinen aan de ingang. Ik was echter gekomen voor de echte talenten op de brique-pilée.

En wat ik daar zag, beminde gelovigen, heeft mij blij gemaakt. Zoals de kenners weten, is het kaf van het koren gescheiden in de laatste week van het clubtornooi en komen enkel nog de groten der aarde in de arena.

De passie, strijdlust en verbetenheid gutste dan ook van het veld. Bart S. en Carolien D. namen de maat van Charlotte B en Katleen H. in een razendspannende 6/4 6/7 10/5, maar het had evengoed omgekeerd kunnen zijn.

Waar het nog meer vice versa had kunnen zijn, was in de match tussen Robby H. en Ward M. tegen Philippe D en François DJ. De heren maakten het zich wat moeilijk door van kant te wisselen wanneer het « even » stond zodat ze op de duur het noorden volledig kwijt waren. « Ik heb hem » riep François, waarna hij de bal vakkundig buiten sloeg om er – enigszins overbodig – aan toe te voegen « ah, nee, ik heb hem nie ». Niemand wist op de duur nog hoeveel het was, zodat de heren in pure vertwijfeling discussieerden of het nu 4-4 dan wel 6-6 was. Philippe merkte op dat het precies al keilang geleden was dat hij had opgeslagen, waarna ze dan maar nog eens van kant wisselden. Volgens het publiek was de match eigenlijk al afgelopen, maar de toeschouwers zwegen wijselijk bij al dat moois. Eindstand : 7-6 7-5 (kan ook 8-8 geweest zijn).

Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg het publiek ook waar voor zijn geld op het plein ernaast. Twee moedige mannen (Joren W en Burt V) namen het op tegen Amber W en Nathalie P. Een match op leven en dood, bijna letterlijk te nemen toen Amber een bal van Burt net op tijd wist te ontwijken. Met 6-3 3-6 10-4 wisten Joren en Burt hun eer op de valreep te redden.

Geheel terzijde kon de aandachtige toeschouwer trouwens in één weg de nieuwste trends voor de herfstmode gade slaan. Twee stijliconen van de club, Charlotte B en Amber W verschenen beiden in een elegant ijsblauw ensemble waar Yves Saint Laurent nog een puntje aan kan zuigen.

Van stijliconen naar tennisiconen Frederik H en Dieter V tegen Kris B en Geert V is slechts een kleine sprong : ook hier was de spanning te snijden : 6/7 6/3 10/7.

Zoveel suspens vereist een adequate begeleiding. Ook dit jaar wordt het clubtornooi van de Academie TeePee Wezemaal daarom opnieuw professioneel begeleid en gemonitord door de KULeuven, we zijn niet voor niks een academie. Uit het onderzoek van deze hooggeleerde dames en heren professoren zou nu gebleken zijn dat de hersencellen van onze ATPW-atleten danig lijden onder overmatig gebruik van Aperol Spritz, Omer, St Bernard of Pornstar Martini (dat laatste zal niet aan uw dienaar gelegen hebben want iedere keer dat ik mij voorneem om er zo één te bestellen schiet ik in een kramp als Sven vraagt « waar kan ik jou deze keer mee verblijden » en stamel ik vervolgens van schaamte « doe mij maar een boereke Sven »).

Diezelfde academici zitten hier meestal het langst aan de toog tijdens het clubtornooi aangezien zij daags nadien eigenlijk toch niets te doen hebben en geen poot hoeven uit te steken, slim als ze zijn. Tijdens één van die nachtelijke sessies van diepgaand empirisch onderzoek en veldwerk, is vervolgens een aanbeveling van de KULeuven in de mailbox van onze hoofdredacteur terechtgekomen stellende dat het toch niet slecht zou zijn, mocht hij zijn redacteurs aanmanen om – tussen alle zever die hier geheid telig wiert of wierig teelt, ik wil er van af zijn – af en toe toch oog te hebben voor wat diepgang, wat historische wetenswaardigheden of wetenschappelijke inzichten. Nu, sinds we met een mondmasker op zijn gaan skiën of de Bondgenotenlaan affietsten weten we allemaal dat je aanbevelingen van professoren best met een uit de kluiten gewassen korrel zeezout moet nemen, maar dit keer was ook onze hoofdredacteur verbluft over zoveel ijzersterke logica: door de vers uit de raket te voorzien van het nodige diepgravende denkwerk en verhelderende inzichten, kon de schade die veroorzaakt werd door een al te liederlijk gepintelier volkomen geneutraliseerd worden. Ziedaar, beste lezer, waarom de bijdragen van onze redacteurs de laatste weken allen doorspekt zijn van de nodige academische inslag.

In de vers van eergisteren leerden wij op die manier dat « een goeie ingenieur een luie ingenieur is ». Dit verklaart meteen waarom Tom VdP, de Chriet Titulaer après-la-lettre van onze club, een excellente ingenieur is, getuige hiervan de 6G-WiFi die hij clandestien op de club wist te installeren. Enig nadeel is dan weer dat hij – als zijn backhand weer niet marcheert – van colère al eens de neiging heeft om de muziek op het terras via zijn domotica-systeem op zijn telefoon uit te zetten, tot grote consternatie van Sven.

We wijken af beste lezer : een nieuw inzicht dringt zich op. Ongetwijfeld kreeg u ook al vaak de rode duim naar beneden voorgeschoteld wanneer u – weeral eens te laat voor uw match – de Spikstraat kwam ingescheurd om vervolgens vol in de remmen te gaan om alsnog de 30km/u-grens te halen en op die manier die groene duim omhoog te verdienen.
Deze snelheidswaarschuwing, beste lezer, is geen pestmaatregel zoals al die trajectcontroles die ons overal kwellen waardoor we met zijn allen aan 20km/u op de Vlaamse wegen rondtsjokken doordat er altijd wel ergens een risico-averse chauffeur tussenzit die – uit schrik voor een boete – voor alle zekerheid 10km/u onder de snelheidslimiet blijft. Neen, in de Spikstraat is hier een goeie reden voor. Uit onderzoek van de KULeuven is gebleken dat de bovengemiddeld hoge competitie-drang die leeft tijdens het clubtornooi er toe kan leiden dat spelers volkomen uitgeput en gedeshydrateerd raken waardoor zij gedesoriënteerd rondzwalpend een weg naar huis banen. Het KULeuven-onderzoek maakte – om haar axioma kracht bij te zetten – onder meer melding van een empirische bevestiging hiervan waarbij een veteraan – na uren aan een stuk telkens de mokerslagen van zijn tegenstander met succes defensief te hebben geretourneerd – dermate in het rood was gegaan dat hij van pure uitputting met fiets en al in de gracht vol netels terechtkwam. Sindsdien gaan we allemaal voor de groene duim om vermoeide tennissers tijdig op te merken.

We kijken al weer uit naar een nieuw inzicht in de vers van morgen.

Toedels,

Tom Vanraes

« De man/vrouw/het die beloften sneller breekt dan zijn/haar/hun schaduw », is een titel die past bij menig man/vrouw/het die dezer dagen naar het Hellegat vertrekt met de gevleugelde woorden : « ik ga rap een matchke meepikken in het Hellegat, maar ben zo terug ».
Vaak kruipt hij/zij/het vervolgens een gat in de nacht met een stuk in zijn/haar/hun voeten naar huis richting genderneutraal toilet. Die hoogstaande matchen, gevleugelde nabesprekingen en de beklijvende sfeer van een avondje clubkampioenschap nemen ze hem/haar/hen echter niet meer af.
Het was vandaag niet anders.
Een afgeladen vol terras zag alweer een resem topaffiches de revue passeren.
Ondergetekende en tegenstander Kris B. zagen dat het op sandwichterrein 10 6-4 en 5-2 stond voor Elke V. en Inge H. en dus warmden wij onze stramme spieren al lichtjes op om dit terrein terstond in te palmen zodra het laatste spelletje – een formaliteit – gespeeld zou zijn. Niets daarvan dachten Annemie I. en Gwendolyn W. en ze pakten alsnog knap de 2de set met een remonte tot 5-7. Elke en Inge trokken in de super-tiebreak toch nog het laken naar zich toe met 13-11. Ook Harry L. en Ward M. stuurden Bert DB en Maarten S. het bos in met een 13-11 score.
Uw dienaar vocht op central court dan weer een lange strijd uit met Kris B. waardoor de journalistieke omzwervingen van uw versschrijver wat ingeperkt werden en wij helaas niet alle matchen konden scouten.
We zagen echter wel dat Mark V. en Ronny P. geen medelijden hadden met Mieke C. en Michelle R. die nochtans 4 matchballen wisten te veroveren om vervolgens toch met 11-9 het onderspit te delven. In genderneutrale tijden geen compassie, moeten Mark en Ronny gedacht hebben.
Een mens hoort toch wat op het terras dezer dagen.
Voor de dames : zeg niet : « jij gaat nu mee naar huis want het is al veel te laat », maar zeg (op enigszins dwingende wijze hierbij lichtjes met het hoofd knikkend): « ik ga dan nu naar huis». Piet N. wist direct hoe laat het was en zag deemoedig in dat dit enkelvoud als een koninklijk meervoud begrepen moest worden en dat zijn opties beperkt waren.
Voor de heren : zeg niet : « jongens kijk daar wat een knappe griet », maar zeg : « she’s easy on the eye » (dixit Kris B.).
Bij Tennis Vlaanderen hoort ondergetekende vaak dat het toch ongelooflijk is dat er zich nog nooit een lid van Tennis Wezemaal diende te verantwoorden bij het Bondsparket wegens wangedrag, agressie of enige andere baldadigheid. Welnu, wij horen u al denken « dat komt door onze opvoeding ». En die opvoeding bij Tennis Wezemaal die gebeurt in belangrijke mate tijdens het Clubkampioenschap. De Democratische Volksrepubliek Noord-Korea is een toonbeeld van respect voor de mensenrechten en vrijheden, vergeleken met het autoritaire schrikbewind van de wedstrijdtafel van Tennis Wezemaal, reden waarom wij allen perfect in de pas lopen en er geen spaander gefoetel te bespeuren valt in het Hellegat.
Kwatongen beweren dat Johan Lamotte dan toch zeker de spreekwoordelijke uitzondering op de regel moet zijn omdat Johan bij zijn opslag steevast 2 meter in het veld staat maar de Hawk-eye kon deze voetfout op heden nog niet op onbetwistbare wijze detecteren. Wat er ook van zij : Johan staat wel op nummer 1 in het WTP-klassement bij de Veteranen en hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind.
Intussen waren wij getuige van een fantastische volley op matchbal in de tiebreak van Frank B. en compagnon Robby H. tegen Kurt S. en Edith M.
Op het aanpalende terrein realiseerde Jo V. zich plots dat hij in een bataljon hoogleraren en ziekenhuisapothekers beland was. Enigszins in paniek vond hij er niet beter op om hoge ziekenhuisballen de lucht in te keilen, welke uitnodiging door Hans W. in dank werd afgenomen en met nog hogere ziekenhuisballen werd beantwoord. Na dit kortstondig hoog spel, lieten de heren echter een staaltje toptennis zien, waarbij de mooiste backhand van het tornooi op het conto van Mathijs L. geschreven mag worden. Jo en Mathijs wisten dit felbevochten duel uiteindelijk te winnen van Hans W. en Guy B. : 6/4 6/7 10/4.
Ook op terrein 7 was het spanning troef : 5/7 7/5 10/8 voor Tom VDW en Danny DG tegen Michael V. en Hannelore V. Danny de Zorba, die gisteren naar verluidt een fenomenale ontmoeting met de gravel liet optekenen, zag zijn voorbeeld gevolgd door Michael V. die onzacht met de brique pilée in aanraking kwam.
In deze woke-tijden kon in de wandelgangen ook opgevangen worden dat de eerste « verliezersbonnetjes » die al worden uitgedeeld toch wat stigmatiserend werken voor de ontvangers ervan, zodat dit zou moeten aangepast worden naar « goedgespeeld-bonnetjes ».
In het Laagste Nieuws lazen we onlangs zelfs dat we met een frisse hittegolf te kampen hadden. En hup, ook de komende dagen worden weer tropische temperaturen aangekondigd. Laat ons het hoofd maar koel houden.
Volhouden WTC’ers, we zijn ongeveer in de helft. Vanaf nu wordt het kaf van het koren gescheiden.
A domani,

Tom V.

De crème de la crème, de fine-fleur van Wezemaal, het neusje van de gegrilde zalm, de je van het, het Club Brugge van de tennis quoi : dát, beste mensen, is wat deze laatste dagen nog op de pleinen aan het Hellegat te bewonderen is. Zij die nu nog overschieten zijn de dapperste krijgers onder ons, de meest getalenteerde tennisfanaten, de Yin en Yangs van onze club, of diegenen met de meeste chance bij de loting, dat kan ook.

Bij Toutatis ! Wat zouden ze daar in het water doen ten huize Beyen-Gilles ? Op de voorlaatste dag van het tornooi met nog 3 familieleden in de tabellen staan, het is niet iedereen gegeven. « Toettoet », hoor ik een gekende lijzige grijns opmerken : ook het water van de familie De Wachter bevat straf spul. Zowel Linde, Wolf als de Pater familias staan in de finales.

Jeugdig talent Mieke C. moest het afleggen tegen het nog jeugdigere talent Linde. De iets minder jeugdige doch, begrijp me niet verkeerd, nog steeds uitermate kwikke, bijzonder goed geconserveerde Adonis om niet te zeggen rasatleet Walter M. delfde/dolf/dielfdege dan weer het onderspit tegen spitsbroeder Edwin Topspin. Naast een fantastische slice beschikt deze dan ook over een batterij aan lachsalvo’s waar menig Taliban-leider jaloers op is.
Grof geschut was er dan weer te bewonderen tussen Thomas en Bram en Jeroen en Wim. Deze laatste trok hier dan wel aan het kortste eind, maar ge kunt nie altijd de grootste hebben Wim. « Toettoet » grijnsde Wim en hij nam met de Piet de maat van Joeri en Paul.
Trust the process, dacht Anderlecht en het verloor prompt tegen een derdeklasser uit Nederland en zag zijn Voorzitter in de wilde haren krabben op zoek naar nog 266 miljoen euro kleingeld voor die Amerikanen van Perrigo.

De finaledag dient zich alweer als een pareltje aan. We krijgen zowaar een remake tussen Hans W. en Tom VDE die eerder al de degens kruisten en waar Hans vast en zeker revanche zal willen nemen, nu het echt om de knikkers gaat.

Frank VD speelt zoals elk jaar een 9-tal finales, onder andere deze bij de supervettehanen tegen Tops. Deze beide heren slicen tennisballen zoals keurslager Vandierendonck zijn beenhesp.
Bij de groten der aarde staat Nicolas Gordts weer waar hij hoort : in de finale, en wel tegen Jeroen De Wolf. Komt dat zien. Ook hier – in de kleine finale dan – een remake : Thomas en Ken doen hun fantastische partij van vorige week nog eens over. Benieuwd of Ken opnieuw kan zegevieren.

Deze keer gaan we het niet hebben over virologen, maar waar wij ook niet meer tegen kunnen, zijn escortes. En dan bedoel ik niet de dames of heren die voor een bescheiden vergoeding hun vriendelijkheid aanbieden, maar leden van de gemotoriseerde verkeerspolitie die koninklijke en andere gezelschappen door Brussel loodsen, daarbij alle regels van de wegcode overtredend en dan nog het lef hadden om uw dienaar te beboeten omdat hij – ochere, ochot – even de wedstrijdtabellen van het clubkampioenschap op zijn GSM aan het bekijken was op de linkerstrook van de E40, ter voorbereiding van de vers. We mogen niets meer tegenwoordig. Patrick, ik stuur de factuur door hé.
Nog een kleine dienstmededeling. U ontving deze week ongetwijfeld ook deze communicatie van het CK-comité in uw mailbox:

« Het dansfeest zal spijtig genoeg dit jaar nog niet kunnen doorgaan we-gens de nog (tot 1 september) geldende coronaregels. Een optreden van een coverband, met André Triangle als gitarist, staat wel op het program-ma. Kom dus tijdig naar de club voor een goede zitplaats. »

De goede verstaander begrijpt onmiddellijk dat deze eufemistische boodschap bedoeld is om bovenvermelde escortes te misleiden. De onderliggende boodschap is duidelijk : we gaan er hier eens een goede lap op geven, het wordt een dance-battle om u tegen te zeggen. Er zal geshuffeld, geswingd, getwist, gejived, gezorbad, gelambadad, gechachachat en ge-inzairet worden als nooit te voren. Maar hou het wel een beetje stil.
Tot straks voor een fantastische finaledag !

Tom Vanraes

Halleluja ! Het Hellegat leek vanavond wel Rock Werchter. Zwetende lijven, beklijvende optredens, ravissante rasartiesten, pintjes in overvloed en een heerlijke sfeer. Komt dat zien. Na de regen van gisteren, was het deze avond heerlijk toeven op de tennisweide.

Als biosadisticus Geert Molenberghs zegt dat het gaat regenen, mag je er gif op innemen dat een hittegolf zich aankondigt. Groot was mijn opluchting dan ook toen hij gisteren orakelde dat mondmaskers voor onze schoolgaande jeugd nog zeker 6 maanden verplicht zouden worden : voortaan zullen we die mondmaskers dus enkel nog zien waar ze thuishoren : ergens in een labo. Net zoals die virologen. Hoofdpijn krijg je ervan. Al kan dat natuurlijk ook van die pint teveel zijn.

Dit brengt mij naadloos bij het mysterie van Voelie die geblesseerd raakte nog vóór het clubtornooi begon. Kwatongen beweren dat hij op hoogtestage was om stiekem te trainen op die slice-backhand zodat die bal écht de grond in verdwijnt na de bots. De werkelijkheid is iets minder exotisch. Zoals wel meer mannen op « middelbare » leeftijd draagt Voelie van die lange sportkousen om blessures te vermijden. Die bestaan tegenwoordig in alle mogelijke trendy kleurtjes zodat ze er niet meer uitzien als de steunkousen die ons aller bomma al eens pleegt te dragen, maar het blijven uiteraard lelijke ondingen die de speler in kwestie er danig belachelijk uit doen zien en onmiddelijk het Ministry of Silly Walks voor de geest doen verschijnen. Wat ze er trouwens niet bij vertellen is dat die dingen weliswaar helpen tegen spierscheuren in de kuit, maar wel een verrekking in de schouder opleveren als je ze probeert uit te trekken. Laat staan na drie trappisten. Zo gebeurde het dat Voelie, gezeten op de badrand, licht beneveld door het gerstenat, door al dat sokkengesukkel, achterover kegelde en alzo zijn adductoren bezeerde. Hij stak het meteen op Tops, die hem vanavond ter stond met 6-1 6-0 inmaakte. Als die vent van mij niet kan winnen, zal ik het wel doen, moet Ingrid gedacht hebben en ze stuurde samen met Stefanie Dorien en zus Ann wandelen met 6-1 7-6.

Graag hadden wij even de loftrompet afgestoken over de kundige wijze waarop Hans Wildiers en Tom Van den Eynde op Center Court het talrijk opgekomen publiek entertainden. Tom Van den Eynde, die zelfs na het afwerken van een woestijnmarathon, een bergrit buiten categorie en een oversteek van het kanaal in schoolslag zo fris als een geinig hoentje blijft, verraste vriend en vijand en bijwijlen zichzelf met wervelend tennis. Tom die tot voor een paar jaar nog voor het mooie weer zorgde bij de recreanten, toverde nu donkere donderwolken boven het hoofd van monument Hans Wildiers. Bij het ter perse gaan van deze vers (uw dienaar diende halsoverkop in de 3de set te vertrekken) was de uitslag nog niet bekend, maar die volgt weldra.

Ook de dubbel tussen Charlotte en Mieke en Amber en Katrien lokte veel volk én veel muggen. Deze laatsten gingen echter lopen van de spanning in de eerste set : 7-6 waarna de 2de set een gortdroge 6-0 werd.

Bert Meurrens mag dan wel aan zijn zesde kunstheup toe zijn, de manier waarop hij steak tartaar maalde van uw dienaar, mag weer in de handboeken. Laat ons zeggen dat ik het advies van Ernest Hemmingway « je hoeft niet alle fouten zelf te maken, geef Bert ook eens een kans » niet goed opgevolgd heb. Zo geraak ik nooit op dat podium.

Zijn jullie overigens ook zo vruchteloos op zoek geweest naar de genderneutrale reeks op ons clubtornooi. Als hippe club die mee is met zijn tijd, hadden wij in de ware LGTQIABRRKOUDHIERZEG+-traditie toch wel een aparte genderneutrale reeks verwacht, maar nee hoor. Het is hij of zij op dat podium en niet « het ».

Alle gekheid op de spreekwoordelijke stok. De strijd der titanen gaat in het Hellegat onverdroten voort. Vandaag staat alweer een spannende dag voor de deur met nieuwe tennisthrillers die zich aankondigen. Allen daarheen!

Het is de laatste tijd al seks wat de klok slaat op Wezemaal. Dominique en haar paal, Bart en zijn Freudiaanse hersenspinsels waar menig onvoorbereid lezer zich in verslikte. En warempel: ik kom op een onschuldige zondagmiddag aan in het zonovergoten Hellegat tijdens de match tussen Tom VDE en Walter M. waar het scorebord 4-1 in het voordeel van Tom staat, en het eerste dat ik hoor is Tom VDE die zegt: “Walter, ge gaat een banaan te weinig hebben”. “Dat zegt mijn vrouw ook altijd”, hoor ik Kris B. gniffelen, waarop Walter grommelt “dat moet ge tegen mij niet zeggen” en hij meteen remonteert tot 6-6. Na twee onnodige foutjes van Walter in de tiebreak 7/6 (7-5), 6-3 voor Tom VDE. Die laatste is het soort speler waar je elk punt 7 keer moet maken. Een mogelijke strategie zou kunnen zijn om alles rustig terug te kloppen tot Tom de fout maakt. Een fysieke uitputtingsslag dus. Alleen, Tom VDE is ook nog eens het soort speler dat voor zijn match al een marathon heeft gelopen, 60 baantjes heeft gezwommen, naar de zee en terug is gefietst, en passant nog de kelder van de buurvrouw heeft gewit en dan nog steeds zo fris als een pasgeboren kuiken op het plein komt. Een onbegonnen zaak dus.

Op hetzelfde ogenblik was Patrick op het terrein ernaast tegen de technisch zeer begaafde Stef L. bezig. Hoewel Stef de perfecte slagen uit zijn hoed toverde, kwam het winnersinstinct van Patrick bovendrijven. Patrick slicete de ballen zo scherp dat die gewoon in de gravel verdwenen om er nooit meer uit te komen. 6-1, 6-2 voor onze voorzitter.

Door deze twee topaffiches konden wij helaas niet zien wat er zich op terrein 5 afspeelde. Gelukkig was dat ook niet nodig, want wij konden de match ook perfect louter op het gehoor volgen. Sandra T. versloeg Liesbeth C. in een spannende driesetter 6-2, 2-6, 6-3. Sandra is in the winning mood de laatste tijd.

Ook al in een driesetter versloeg linksepoot Wim D. intussen Emmanuel D. met 6-1, 1-6, 6-2. Lefties do it better, zeggen ze. Ja, als je er over nadenkt. Er zijn wel wat linkse rakkers op onze club en ze doen het uitstekend. Een diepgravende studie dringt zich op, maar dat is voor een volgende vers.

Op terrein 11 startte intussen een match om duimen en vingers af te likken. Een vos tegen een wolf. Matteo V. tegen Jeroen De W. Het technisch vernuft van Matteo was een streling voor het oog. De rust en klasse van Jeroen al even impressionant. De ontgoocheling van Matteo was begrijpelijk na een 6-2, 3-6, 6-2 nederlaag, maar deze jongen heeft nog heel wat in zijn mars, dat is duidelijk.

Alsof dit alles nog niet genoeg was, stond er een nog jongere wolf te trappelen op het aanpalende veld. Zowel Arne V. als Wolf DW hadden elk al 2 matchen achter de kiezen vandaag maar dienden noodgedwongen nog een match tegen elkaar af te werken. Tijdens de eerste twee sets lieten ze elkaar alle hoeken van het veld zien: 2-6, 6-3. Een derde set moest uitsluitsel bieden. De vermoeidheid sloeg toe bij Arne die op een wip een 5-0 achterstand opliep. Mentaal sterk knokte hij zich echter terug in de match tot 5-4 tot wanhoop van de jonge Wolf die echter heel slim even rust probeerde te zoeken om vervolgens met 6-4 te zegevieren. Knappe match van beide youngsters!

Nicolas ‘Willy’ G. en Ken L. lieten intussen staaltjes van hogere tenniskunst zien. Ken spreidde prachtige volleys tentoon, maar moest tegen magistrale Nicolas het onderspit delven. 6-1, 6-3.

Isabelle U. en Kathleen H. speelden een knappe wedstrijd met lange rally’s waarin Isabelle uiteindelijk de duimen moest leggen met 6-2, 6-0, waarop de Voelie Academy zich meteen spontaan aanbood om via een gratis beurtenkaart de slice-skills te spicen.

In de wandelgangen vernamen we trouwens dat de CEO van de Voelie Academy zich zelf voor de Winterlessen heeft ingeschreven, om op die manier ons trainerskorps toch in te wijden in de slice-ologie.

Op het gezellig drukke maar niettemin Coronavrije terras lieten wij intussen nog meer interessante wetenswaardigheden optekenen. Zo stelde Walter M. dat het er bij tennissen op aan komt om “op tijd te vertrekken”. Omwille van die uitzonderlijke gave – het moet gezegd: je ziet Walter amper bewegen op het veld en toch komt hij overal op tijd bij de bal aan – noemt men hem naar eigen zeggen ook soms de “Martin van den Aldi”.

Na al dat moois op deze voorlaatste zondag van de zomer, lijkt het ons gepast om toch nog even stil te staan bij de dingen, dit keer niet met het vrouwonvriendelijke “Onze Federer” maar met een genderneutrale geloofsbelijdenis.

Samen:

Wij geloven in Tennis Wezemaal, de almachtige club in de Spikstraat,

Schepper van hemel op aarde.

En in Patrick, onze snelvoetige Voorzitter

die altijd te vinden is voor een witte van Hoegaerden,

club gesticht door onze recent ontvallen oervader Fred en zijn Lily;

waar de leden elkaar vinden tussen Pontius en Pint,

geblesseerd, gewonnen of verloren;

allen neergedaald in het Hellegat,

waar ze in de tweede helft van augustus allemaal verrijzen;

om elke avond op te varen richting hemels nat,

en zit aan de rechterhand van Rob, zijn almachtige Denise;

waar Sven zal komen laven de hongerigen en de dorstigen.

Wij geloven in Tennis Wezemaal;

de club met de meeste interclub-titels van het land,

de gemeenschap van de dubbel-surprise;

de vergiffenis van de zoete zonden na de zoveelse kater;

de verrijzenis van het lichaam na alweer een dekselse tenniselleboog;

het eeuwig leven.

Amen.

Op naar de slotweek van ons clubtornooi : vanaf nu draait het om de knikkers en de eeuwige roem. Toedels.

Tom Vanraes

Eb en vloed is zelden goed. Dat bleek vorige week nog maar eens in Blankenberge. Nu klagen ze daar dat er geen volk meer is. Eerst was het te druk, nu is het er te kalm. Een mens is nooit content.
In de hellhole in de Spikstraat is het door die Chinese vleermuis dit jaar ook een beetje rustiger dan anders. Maar laat dat de pret niet bederven. Het clubtornooi biedt dit jaar weer schier eindeloze voordelen. Je ziet er het allerbeste tennis, de knapste dames, six-pack mannen die allemaal rechtstreeks van de Basic Frit lijken te komen. Je hoort er de meest spitante discussies, de allerlaatste virologische weetjes, de beste moppen en messcherpe politieke analyses. Bijkomend niet te onderschatten voordeel : je loopt er Marc Van Ranst niet tegen het lijf, een te koesteren zeldzaamheid tegenwoordig. Wat die allemaal uit zijn nek slaat, is gesneden brood voor psychiaters.
Nu lopen we in het Hellegat ook allemaal met een mondmasker rond. Voortschrijdend inzicht, virologenjargon voor ‘stommiteit’, leerde dat het virus immers wél overdraagbaar was, ja je gelooft het niet.
Genoeg in de elleboog gezeverd, over naar het serieuzere werk: de wedstrijden van vandaag.
Maar niet voor we in dit tranendal toch eerst even deemoedig het hoofd buigen voor een gebed. Vanuit feministische hoek kreeg uw dienaar vorig jaar namelijk kritiek omwille van ons gebed aan « Onze Federer ». Zoals jullie weten, is het dezer dagen aartsmoeilijk, zoniet onmogelijk geworden om niet op zere tenen te trappen bij eender welke uitspraak. De ene keer zijn het de Black Lives Matter-adepten, de andere keer is het die boysband van Schild en Vrienden, dan weer voelt Kind & Samengesteld Gezin zich beledigd of is Anuna in haar gat gebeten. Nogmaals : een mens is nooit content tegenwoordig. Dit keer was de feministische vleugel van onze club op de pik getrapt (pun intended). En als er één iets is dat wij niet willen, is het wel die feministen op de kast te jagen (behalve dan om het stof af te doen uiteraard).
Zodus, beminde gelovigen, had ik het plan opgevat om dit jaar een Wees Gegroet Martina Navratilova met u te bidden (ja, ik was zelf ook méér fan van Chris Evert, maar dat rijmde hier langs geen kanten). Echter, ook hier botste ik al bij de derde strofe (« de vrucht van uw schoot ») op zinssnedes die de toets van de « Me Too »-beweging niet zouden doorstaan.
Ik hou het deze keer dan ook graag neutraal bij een korte geloofsbelijdenis, maar die zullen we voor een volgende vers reserveren, anders wordt dat hier veel te lang, zeker aangezien we nu nog altijd geen wedstrijd hebben becommentarieerd. De instructies waren nochtans duidelijk : zorg dat je minstens over 80% van de matchen iets zegt. Tja, dat zal toch voor een volgende keer zijn. Uw dienaar moest namelijk zelf aantreden, tegen een uroloog dan nog. Een mens zou voor minder met de billen dichtgeknepen op het veld verschijnen. Enkel een aantal 33’ers achteraf konden hier wat verlichting brengen.
Morgen is er alweer een nieuwe dag vol spannende verhalen vanuit de gezelligste club van het land. Naar verluidt staan er weeral een aantal topaffiches klaar. Komt dat zien. En voor nu: slaap zacht !

Tom Vanraes