Vers uit de raket 5: 17/08/20

Eb en vloed is zelden goed. Dat bleek vorige week nog maar eens in Blankenberge. Nu klagen ze daar dat er geen volk meer is. Eerst was het te druk, nu is het er te kalm. Een mens is nooit content.
In de hellhole in de Spikstraat is het door die Chinese vleermuis dit jaar ook een beetje rustiger dan anders. Maar laat dat de pret niet bederven. Het clubtornooi biedt dit jaar weer schier eindeloze voordelen. Je ziet er het allerbeste tennis, de knapste dames, six-pack mannen die allemaal rechtstreeks van de Basic Frit lijken te komen. Je hoort er de meest spitante discussies, de allerlaatste virologische weetjes, de beste moppen en messcherpe politieke analyses. Bijkomend niet te onderschatten voordeel : je loopt er Marc Van Ranst niet tegen het lijf, een te koesteren zeldzaamheid tegenwoordig. Wat die allemaal uit zijn nek slaat, is gesneden brood voor psychiaters.
Nu lopen we in het Hellegat ook allemaal met een mondmasker rond. Voortschrijdend inzicht, virologenjargon voor ‘stommiteit’, leerde dat het virus immers wél overdraagbaar was, ja je gelooft het niet.
Genoeg in de elleboog gezeverd, over naar het serieuzere werk: de wedstrijden van vandaag.
Maar niet voor we in dit tranendal toch eerst even deemoedig het hoofd buigen voor een gebed. Vanuit feministische hoek kreeg uw dienaar vorig jaar namelijk kritiek omwille van ons gebed aan « Onze Federer ». Zoals jullie weten, is het dezer dagen aartsmoeilijk, zoniet onmogelijk geworden om niet op zere tenen te trappen bij eender welke uitspraak. De ene keer zijn het de Black Lives Matter-adepten, de andere keer is het die boysband van Schild en Vrienden, dan weer voelt Kind & Samengesteld Gezin zich beledigd of is Anuna in haar gat gebeten. Nogmaals : een mens is nooit content tegenwoordig. Dit keer was de feministische vleugel van onze club op de pik getrapt (pun intended). En als er één iets is dat wij niet willen, is het wel die feministen op de kast te jagen (behalve dan om het stof af te doen uiteraard).
Zodus, beminde gelovigen, had ik het plan opgevat om dit jaar een Wees Gegroet Martina Navratilova met u te bidden (ja, ik was zelf ook méér fan van Chris Evert, maar dat rijmde hier langs geen kanten). Echter, ook hier botste ik al bij de derde strofe (« de vrucht van uw schoot ») op zinssnedes die de toets van de « Me Too »-beweging niet zouden doorstaan.
Ik hou het deze keer dan ook graag neutraal bij een korte geloofsbelijdenis, maar die zullen we voor een volgende vers reserveren, anders wordt dat hier veel te lang, zeker aangezien we nu nog altijd geen wedstrijd hebben becommentarieerd. De instructies waren nochtans duidelijk : zorg dat je minstens over 80% van de matchen iets zegt. Tja, dat zal toch voor een volgende keer zijn. Uw dienaar moest namelijk zelf aantreden, tegen een uroloog dan nog. Een mens zou voor minder met de billen dichtgeknepen op het veld verschijnen. Enkel een aantal 33’ers achteraf konden hier wat verlichting brengen.
Morgen is er alweer een nieuwe dag vol spannende verhalen vanuit de gezelligste club van het land. Naar verluidt staan er weeral een aantal topaffiches klaar. Komt dat zien. En voor nu: slaap zacht !

Tom Vanraes

Eén antwoord op “Vers uit de raket 5: 17/08/20”

  1. De term ‘gesneden brood’ is in de wielersport legendarisch (groeihormoon). Nu duikt het dus ook jammer genoeg in ons tennis op en nog wel tijdens het clubkampioenschap… in het artikel van vandaag. Straf voor nen top-advocaat…,°) Volgende keer nog iets over “wespen”(codewoord voor Aranesp)?…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.