Het is de laatste tijd al seks wat de klok slaat op Wezemaal. Dominique en haar paal, Bart en zijn Freudiaanse hersenspinsels waar menig onvoorbereid lezer zich in verslikte. En warempel: ik kom op een onschuldige zondagmiddag aan in het zonovergoten Hellegat tijdens de match tussen Tom VDE en Walter M. waar het scorebord 4-1 in het voordeel van Tom staat, en het eerste dat ik hoor is Tom VDE die zegt: “Walter, ge gaat een banaan te weinig hebben”. “Dat zegt mijn vrouw ook altijd”, hoor ik Kris B. gniffelen, waarop Walter grommelt “dat moet ge tegen mij niet zeggen” en hij meteen remonteert tot 6-6. Na twee onnodige foutjes van Walter in de tiebreak 7/6 (7-5), 6-3 voor Tom VDE. Die laatste is het soort speler waar je elk punt 7 keer moet maken. Een mogelijke strategie zou kunnen zijn om alles rustig terug te kloppen tot Tom de fout maakt. Een fysieke uitputtingsslag dus. Alleen, Tom VDE is ook nog eens het soort speler dat voor zijn match al een marathon heeft gelopen, 60 baantjes heeft gezwommen, naar de zee en terug is gefietst, en passant nog de kelder van de buurvrouw heeft gewit en dan nog steeds zo fris als een pasgeboren kuiken op het plein komt. Een onbegonnen zaak dus.
Op hetzelfde ogenblik was Patrick op het terrein ernaast tegen de technisch zeer begaafde Stef L. bezig. Hoewel Stef de perfecte slagen uit zijn hoed toverde, kwam het winnersinstinct van Patrick bovendrijven. Patrick slicete de ballen zo scherp dat die gewoon in de gravel verdwenen om er nooit meer uit te komen. 6-1, 6-2 voor onze voorzitter.
Door deze twee topaffiches konden wij helaas niet zien wat er zich op terrein 5 afspeelde. Gelukkig was dat ook niet nodig, want wij konden de match ook perfect louter op het gehoor volgen. Sandra T. versloeg Liesbeth C. in een spannende driesetter 6-2, 2-6, 6-3. Sandra is in the winning mood de laatste tijd.
Ook al in een driesetter versloeg linksepoot Wim D. intussen Emmanuel D. met 6-1, 1-6, 6-2. Lefties do it better, zeggen ze. Ja, als je er over nadenkt. Er zijn wel wat linkse rakkers op onze club en ze doen het uitstekend. Een diepgravende studie dringt zich op, maar dat is voor een volgende vers.
Op terrein 11 startte intussen een match om duimen en vingers af te likken. Een vos tegen een wolf. Matteo V. tegen Jeroen De W. Het technisch vernuft van Matteo was een streling voor het oog. De rust en klasse van Jeroen al even impressionant. De ontgoocheling van Matteo was begrijpelijk na een 6-2, 3-6, 6-2 nederlaag, maar deze jongen heeft nog heel wat in zijn mars, dat is duidelijk.
Alsof dit alles nog niet genoeg was, stond er een nog jongere wolf te trappelen op het aanpalende veld. Zowel Arne V. als Wolf DW hadden elk al 2 matchen achter de kiezen vandaag maar dienden noodgedwongen nog een match tegen elkaar af te werken. Tijdens de eerste twee sets lieten ze elkaar alle hoeken van het veld zien: 2-6, 6-3. Een derde set moest uitsluitsel bieden. De vermoeidheid sloeg toe bij Arne die op een wip een 5-0 achterstand opliep. Mentaal sterk knokte hij zich echter terug in de match tot 5-4 tot wanhoop van de jonge Wolf die echter heel slim even rust probeerde te zoeken om vervolgens met 6-4 te zegevieren. Knappe match van beide youngsters!
Nicolas ‘Willy’ G. en Ken L. lieten intussen staaltjes van hogere tenniskunst zien. Ken spreidde prachtige volleys tentoon, maar moest tegen magistrale Nicolas het onderspit delven. 6-1, 6-3.
Isabelle U. en Kathleen H. speelden een knappe wedstrijd met lange rally’s waarin Isabelle uiteindelijk de duimen moest leggen met 6-2, 6-0, waarop de Voelie Academy zich meteen spontaan aanbood om via een gratis beurtenkaart de slice-skills te spicen.
In de wandelgangen vernamen we trouwens dat de CEO van de Voelie Academy zich zelf voor de Winterlessen heeft ingeschreven, om op die manier ons trainerskorps toch in te wijden in de slice-ologie.
Op het gezellig drukke maar niettemin Coronavrije terras lieten wij intussen nog meer interessante wetenswaardigheden optekenen. Zo stelde Walter M. dat het er bij tennissen op aan komt om “op tijd te vertrekken”. Omwille van die uitzonderlijke gave – het moet gezegd: je ziet Walter amper bewegen op het veld en toch komt hij overal op tijd bij de bal aan – noemt men hem naar eigen zeggen ook soms de “Martin van den Aldi”.
Na al dat moois op deze voorlaatste zondag van de zomer, lijkt het ons gepast om toch nog even stil te staan bij de dingen, dit keer niet met het vrouwonvriendelijke “Onze Federer” maar met een genderneutrale geloofsbelijdenis.
Samen:
Wij geloven in Tennis Wezemaal, de almachtige club in de Spikstraat,
Schepper van hemel op aarde.
En in Patrick, onze snelvoetige Voorzitter
die altijd te vinden is voor een witte van Hoegaerden,
club gesticht door onze recent ontvallen oervader Fred en zijn Lily;
waar de leden elkaar vinden tussen Pontius en Pint,
geblesseerd, gewonnen of verloren;
allen neergedaald in het Hellegat,
waar ze in de tweede helft van augustus allemaal verrijzen;
om elke avond op te varen richting hemels nat,
en zit aan de rechterhand van Rob, zijn almachtige Denise;
waar Sven zal komen laven de hongerigen en de dorstigen.
Wij geloven in Tennis Wezemaal;
de club met de meeste interclub-titels van het land,
de gemeenschap van de dubbel-surprise;
de vergiffenis van de zoete zonden na de zoveelse kater;
de verrijzenis van het lichaam na alweer een dekselse tenniselleboog;
het eeuwig leven.
Amen.
Op naar de slotweek van ons clubtornooi : vanaf nu draait het om de knikkers en de eeuwige roem. Toedels.
Tom Vanraes