Druilerige vrijdagmorgen opgeklaard tegen de avond te W. Ik parkeer braafjes tussen de daartoe vakkundig aangelegde betonnen markeringen en onder het overhangende gebladerte van een versleten boom waarvan ik de naam niet noem omdat ik hem niet herken. Na al die jaren zal hij mij wellicht wel herkend hebben denk ik dan. Ik stap uit de auto en in een plas en roep iets te hard dedjuu waardoor Kris iets verderop naast de bal slaat wat hij naar eigen zeggen , ik herhaal naar eigen zeggen nooit doet. Ik probeer me langs het smalle weggetje naast de vijf langs het talrijke publiek naar het sjieke etablissement genaamd Hellegat te wurmen en span me in om niet op zere tenen te stappen wat niet echt mijn gewoonte is. Onderweg ontwijk ik nog een verzopen parasol die op halfzeven staat en placeer links en rechts een woordeke met sympathisanten en andere lbgtqia+ -ers en maak me de bedenking waarom men hedentendage alles zo nodig moet benoemen. We zijn tenslotte allemaal gewoon mensen denk ik dan. Maar soit we wijken af. Ik ben bijna aan de deur van het sjieke etablissement Hellegat genaamd ,veeg mijn modderige voeten af aan het daarvoor bestemde tapijtje en bedenk dat het nogal fris is als de avond valt. Misschien kan ik in de buurt van de paella pan wat warmte vergaren die Rudi en Rudy me wel zullen gunnen maar kies toch voor optie twee namelijk een pulleke gaan halen in mijn autovoertuig. Ik draai me om en vat de terugweg aan langs de sympathisanten, negeer opmerkingen “Awel al terug weg?” , stoot mijn hoofd aan de verzopen parasol die nog altijd op halfzeven staat waardoor ik dedjuu roep en Kris weer naast de bal slaat wat hij naar eigen zeggen, ik herhaal naar eigen zeggen nooit doet. Iets verder stap ik deze keer wel op zere tenen van Dominique die keiluid aaaaw roept waardoor Kris voor de derde keer naast de bal slaat, iets wat hem naar eigen zeggen, ik herhaal naar eigen zeggen nooit overkomt. Aan mijn autovoertuig aangekomen open ik de deur, neem mijn pulleke en vat ik de terugweg naar het sjieke etablissent genaamd Hellegat aan. Ik zal u de details besparen van dat traject maar Kris heeft nog twee keer naast de bal geslagen, iets wat hij naar eigen zeggen , ik herhaal naar eigen zeggen de laatste tijd meerdere keren heeft voorgehad.
In het sjieke etablissement genaamd Hellegat zoek ik een plaatsje aan een stenen tafeltje , veeg de paella resten van tafel en deponeer ik mijn machientje wat men in Zuid Afrika de toepasselijke naam skootrekenaar heeft gegeven. Ik plof zachtjes neer in een designstoel van het sjieke etablissement en heb er al direct spijt van dat ik geen kussentje meegebracht heb om de designstoel comfortabel te maken. Plots herinner ik me dat op de achterbank van mijn autovoertuig nog een roodfluwelen kussentje ligt. Ik twijfel om het te gaan halen maar vrees dat Kris weer de bal mis zal slaan dan . Zou hij dan nog ooit een dubbelpartner vinden? Hij is van Leuven. Dat is al erg genoeg.
Skootrekenaar opengeklapt en ik kan beginnen aan een hopelijk zeer gewaardeerde en weinig gehonoreerde bijdrage aan de gazet genaamd Vers uit de raket. Tussen haakjes volgens Wikipedia is een raket is een voorwerp voortgedreven door een reactiemotor met de benodigde reactiemassa aan boord. Op de volgende redactievergadering zal er toch een hartig woordje moeten gewisseld worden om er Vers uit de racket van te maken. En Vers ? Dat gazetteke bestaat al tientallen jaren dus de houdbaarheidsdatum is misschien ook al een beetje overschreden. Laatst zaten we met een paar would be redacteuren op het stemmige terras van het sjieke etablissement Hellegat genaamd en hadden we het erover hoe we dit gazetteke leesbaarder en populairder konden maken. Ik stelde voor om nu en dan een gazetteke in dialect te redigeren dan kon ik het es hebben over E giel klaan en e zjantee moeizeke da was ne ki on’t spele in e garde à manzjei . Collega’s uit West Vlaanderen replikeerden da doeme widder al alle doage, mo t elpt ni. De Stijn komt uit Hasselt en zong daaar kuuunen we niiiet aan deeenkne waant daan wort da gaaaazetteke veeeel te laaang. Bert en Stijn komen uit het Antwerpse hoorden het in Keulen donderen: ” spaaiteg da waai gien dialect emme” Tja dan weet je het wel. Met die mannen in zee gaan is geen sinecure geloof me .
Ondertussen zitten aan een tafeltje links van mij Amber Nathalie Peter en Geert na te kaarten over hun al dan niet gedane inspanningen. Als test heb ik aan chatgpt gevraagd om een verslagje te maken over hun match in de veronderstelling dat Amber en Nathalie gewonnen hebben. En dit beste vrienden is het resultaat: “Amber en Nathalie speelden een spannende dubbel tennismatch tegen Peter en Geert. Amber en Nathalie waren erg goed op elkaar ingespeeld en wisten de heren te verslaan met hun snelle reflexen en slimme tactieken. Het was een zinderende wedstrijd die tot het einde spannend bleef. Amber en Nathalie waren uiteindelijk de winnaars van de wedstrijd. Het was een geweldige prestatie van deze twee vrouwen om te winnen van twee mannen.” Straffen toebak hé. Volgend jaar moeten we misschien alles overlaten aan AI. Alleen spijtig dat niet de knappe meisjes maar de meedogenloze grijzaards de partij wonnen.
Inmiddels weet chatgpt van geen ophouden en verschijnt er op mijn schermpje zelfs een gedichtje over deze club met het sjieke etablissement Hellegat genaamd. Ik wil het met u delen beste vrienden:
“Tennis Wezemaal at Spikstreet,
Where the balls fly and the players meet,
The sun is shining, the court is neat,
And the players are ready to compete.
The game is on, the crowd is loud,
The players are sweating, they’re feeling proud,
They’re hitting the ball with all their fight,
And they’re doing it with all their might.
The score is tied, it’s anyone’s game,
The players are focused, they’re not to blame,
They’re giving it their all, they’re playing smart,
And they’re doing it with all their heart.
The match is over, the players shake hands,
They’ve played their best, they’ve made their stands,
They’ll be back again, to play once more,
At Tennis Wezemaal at Spikstreet, where they adore. “
Moet er nog zand zijn?
Het wordt al laat en ik bedenk dat ik nog effe de tupperware potjes uit de koffer van mijn autovoertuig moet halen om de paella overschotten mee te nemen voor de plaatselijke voedselbank. Ik strompel door het ondertussen duistere steegje , stoot mijn kop weer tegen de verzopen parasol die ondertussen al op vijf na twaalf staat, haal mijn doosjes uit mijn autovoertuig en geraak justekes op tijd bij Johan om de resterende paella in mijn pottekes te scheppen. En dan bedenk ik dat de volgende voedselbank pas over drie weken is. Tegen dan is die paella ver over datum. Ik heb ergens de indruk dat we deze week thuis nog dikwijls paella zullen eten. Een indruk, niet meer.
Rechts van mij zitten onderwijl drie mannen en een vrouw die net een paar ballekes geklopt hebben. Ik vang nog een paar flarden van hun gesprek op en wil u de essentie ervan niet onthouden. Het ging niet over hun match hoewel over de rotslechte prestatie van Kris in de eerste helft wel een en ander te vertellen was maar over een van de gezellen zijn/haar plannen voor straks. Uitgebreid douchen, effe mailtjes checken, wat tipsy chatten, dan nog wat cocktails, klein hongertje stillen en dan de nacht in. Awkward! Zegt de ene. ‘Nee,’ zegt de andere ‘awesome’.
Halftwaalf, een kleffe zomeravond in W.. ‘voor mij nog een Cornet zero zero s’il vous plait’
Ik zou nog uren kunnen doorgaan over onder andere de (het?) knappe tennis van Bram wiens spel tegelijk onvoorspelbaar én uitstekend is , de verrassende winst van Tom tegen Kenneth, de voorspelbare en toch niet zo evidente manier waarop Kris Pieter-Jan opzij schoof, de forfaits in zo maar effe vijf geplande wedstrijden vandaag, de cijfers van Nikki tegen Michelle waar ik even van mijn à propos door was , Dominique die over Anne walste en dubbele meter Pieter die net een klein maatje miste tegen Rutger.
Mag ik dan nu afsluiten, het sjieke etablissment Hellegat genaamd verlaten en met mijn dichtgeklapte skootrekenaar en mijn lekkende pottekes paella het smalle weggetje met de wankele parasol in slaan naar mijn autovoertuig onder de versleten boom en het trajectgecontroleerde kronkelende pad kiezen naar mijn wachtende nachtleger?
Dikke knuffel van Patrick Jozef Mathilde Francis VDR
Portemonnez vous bien.
PS: Beste hoofdredacteur, mocht je me volgende keer vragen om dit gezelschap te verblijden met een opstel over dit jaarlijks weerkerende sportfenomeen dan zal ik met plezier je vraag doorspelen aan een of ander chatgpt zodat het talrijke lezerspubliek gespaard blijft van flauwe boer Sjarel grappen en andere geestigheden.