Auteur: Bart Lemmens

De 29ste editie van het clubkampioenschap zullen we niet snel vergeten. In volle voorbereiding van het tornooi hebben we moeten afscheid nemen van Fred Vervoort, de stichter en bezieler van onze geliefde tennisclub. Samen met Toine Van Proeyen was hij in de beginjaren de voortrekker van het clubkampioenschap. Toine kon spijtig genoeg voor de eerste keer in 29 jaar niet deelnemen.

Dit jaar dus een clubtornooi in een afgeslankte versie: wel enkelreeksen, maar geen ‘surprise’ dubbels. Iedereen was begripvol voor de genomen beslissing.

We noteerden dit jaar 166 inschrijvingen voor de enkelreeksen, 34 meer dan vorig jaar. Er werden 378 wedstrijden gespeeld.

De organisatie van ons uniek tornooi (met verliezerstabel), vergt elk jaar heel wat inzet van heel wat mensen. Daarom beginnen we graag met een dankwoord.

Om alles in goed banen te leiden, staat het wedstrijdcomité, samen met het IT-team, paraat. Je leest hun namen onderaan op de website van het clubkampioenschap (https://www.ckwezemaal.be). Een extra dankjewel aan mijn maat Rob, die elke voormiddag present was om de 378 wedstrijden te plannen.

Heel wat leden zijn ingegaan op de vraag om één of meerdere keren te helpen aan de tafel en zij hebben dat met veel toewijding en een kordate aanpak gedaan. Bedankt Pieter-Jan Ghesquiere, Stef Leemans, Mieke Claes, Jan Verlaenen, Harry Laureys, Kris Nijs, Chantal Tassenoy, André Triangle, Peter Van Hest, Hilde Walder, Liesbeth Massant. Bedankt Esther voor het maken van de foto’s.

Een grote meerwaarde voor ons clubkampioenschap is de dagelijkse Vers uit de Raket. Kris Beyen heeft ook dit jaar een gevarieerde redactieploeg samengesteld en zij hebben ons elke dag opnieuw verrast met heel leuke Versen. Bedankt Kurt Beynen, Kris Beyen, Eddy De Backere, Ief De Smedt, Dominique Gilles, Bart Lemmens, Elke Valgaeren, Tom Van Raes, Kris Voets, Patrick Vervoort, An Walder, Hilde Walder en Patrick Vanderieck.

Bedankt aan het sympathieke team van Sven, dat in deze moeilijke coronatijden een vlekkeloze service wist aan te bieden.

Dankjewel aan alle deelnemers voor jullie fair play en het opvolgen van de geldende coronaregels.

En dan nu de medaillewinnaars:

Dames Kompetitie

1. Kaat Verbinnen
2. Dominique Gilles
3. Nikki Gaublomme

Dames Recreatie

1. Erica Balligand
2. Liesbeth Christiaens
3. Elke Valgaeren

Heren Kompetitie

1. Thomas Van Bever
2. Nicolas Gordts
3. Jeroen De Wolf

Heren Recreatie

1. Wolf De Wachter
2. Arne Verschueren
3. Arnoud Stas

Super Veteranen

1. Edwin Tops
2. Walter Merens
3. Gert Minnen

Veteranen Kompetitie

1. Kurt Beynen
2. Patrick Vervoort
3. Hans Wildiers

Veteranen Recreatie

1. Hans Nuyts
2. Tim Sterkens
3. Kurt Somers

Onze WTP-ranking blijft de enige betrouwbare indicator voor individuele tenniskwaliteit. De spelers van het clubkampioenschap checken dan ook na elke wedstrijd of ze gestegen of gedaald zijn. Je hoeft immers niet te winnen om te stijgen. Niet te hard verliezen tegen iemand die merkelijk beter is, volstaat.  De grootste vooruitgang werd dit jaar behaald door Hans Nuyts (heren) en Nele Desendere (dames). Proficiat.

Tijs Delabastita won in de herkansingstabel van Heren Recretie meer spelletjes dan Emmanuel Devolder, maar verloor toch de partij (6-4 1-6 7-5).

Tine Wildiers viel dit jaar het meest nipt naast het podium. Ze verloor de kleine finale met 7-5 4-6 6-3. Julie Vandermeeren en Sarah Marck speelden het meeste spelletjes (35) in 1 wedstrijd. Het grootste leefijdsverschil (40 jaar) werd genoteerd in de wedstrijd tussen Kris Beyen en Wolf De Wachter. Wolf was overigens de jongste deelnemer dit jaar. Heman Seldeslachts daarentegen, die ook dit jaar weer knap speelde, heeft de tweede wereldoorlog nog meegemaakt. Maar allicht niet erg bewust (° 1943).

Proficiat aan de medaillewinnaars en aan alle andere deelnemers.

Terug naar de orde van de dag. Een sterke finaledag. Met mooie matchen.

Maar ook met slecht nieuws. Centre court is voorlopig onbespeelbaar. Het moet heraangelegd worden om de putten te dichten die Kurt Beynen daar maakte. Wat kan die man hard slaan. Te hard voor onze voorzitter Patrick. Die zich dapper verweerde en enkele mooie punten maakte. Maar toch niet op kon tegen de reeks brute, maar trefzekere precisiebombardementen van Kurt.

Onze zelden missende CK-computer beloofde de talrijke toeschouwers voor de Heren Kompetitie-finale een spannende wedstrijd tussen Thomas en Nicolas, ook twee hard-hitters. Hij gaf Thomas 52 procent kans om de wedstrijd te winnen. Die startte met een wat hoge foutenlast, maar herpakte zich snel. De eerste (inderdaad spannende) set werd mooi gewonnen door Nicolas. De tweede trok Thomas dominant naar zich toe. Waarna Nicolas in de derde (fysiek) wat leek te kraken. Thomas opnieuw kampioen bij de heren.

Terug naar de voormiddag. Die begon met een verdiende overwinning van Kurt in een fel bevochten wedstrijd tegen Michaël. En Kurt straalde alweer. Wat de zon er gelukkig ook deed doorkomen.

Hans en Tim leken geen van beiden erg gelukkig met hun wedstrijd, maar Hans heeft die wel gewonnen. Wat natuurlijk veel goed maakt.

Kris moest de duimen leggen tegen aanstormend talent Arnoud. Onthoud zijn naam.

Wolf had Arne bijna te pakken toen die laatste moest opgeven.

Jeroen en Elke kregen de overwinning cadeau van respectievelijk Matteo en Sophia.

Ook een erg mooie wedstrijd van Hans tegen Bram. Die laatste liet iets te vaak na om het punt af te maken als hij Hans geduldig in een hoekje had gedwongen. En we weten nu ook waar de kale plek op Hans zijn hoofd vandaan komt. Let u volgend jaar maar eens op zijn opslagen. Eventueel opkomend haar wordt daar bij elke opslag vakkundig afgewreven.

De dames maakten er lange matchen van. Kaat mepte er op los tegen Dominique, en trok uiteindelijk aan het langste eind. Wat haar opnieuw op het hoogste schavotje deed belanden. Nikki rekende in een even lange wedstrijd af met Tine.

Voorzitter Patrick bracht in deze Vers uit de Raket eerder hulde aan zijn vader, Fred. De président-fondateur van de Wezemaalse tennisclub. Een bijzondere man, die ik graag zag. Maar misschien weet niet iedereen waarmee Patrick zijn vers afsloot. Het was de tekst (groot woord) van “Kalasjnikov”.  

Tijdens een gesprek in het laat – toen de club nog aan de andere, minder legale, kant van de Spikweg lag – ging het over de film “Underground” van Goran Bregovic. We vertrouwden Fred toe dat we zijn films waardeerden. Maar een grondige pesthekel hadden aan het zigeneurgejengel dat hij componeerde. En in het bijzonder aan het non-sensicale “Kalasjnikov” (https://www.youtube.com/watch?v=NYeLG0wG–k) uit die film. Een hoop half-rijmende woorden (vraag Uros even om het te vertalen) op linkserige Roma-strijdmuziek “by the numbers”. Die eer brachten aan de meest betreurenswaardige uitvinding van het laatste millennium: de AK-47.

In die tijd was het clubhuis ofwel stil, ofwel stond de radio op. Maar blijkbaar was er ook een cd-speler. Waar de volgende dag 1 cd’tje naast lag: de soundtrack van Underground.

Sindsdien liet Fred Kalajsnikov elke nacht zo luid mogelijk uit de boxen schallen. En wel op het moment dat hij vond dat we maar beter naar huis konden gaan. Echt fan van Bregovic werd hij toen bleek dat we dat ook echt deden.

Later werd het loeihard gespeeld als één van de vele interclubploegen een ontmoeting won, waardoor Bregovic stinkend rijk is geworden. Of zou geworden zijn, als Fred Sabam zou betaald hebben.

Om het bij de muziek te houden. Barman Sven is een vakman. Maar waar hij echt in straalt, is de muziekkeuze. Ik schrijf deze Vers met The War on Drugs op de achtergrond. En op het terras onder mij geen Lacoste-polo’s, wel een T-shirt met de cover van Bleach, de eerste plaat van Nirvana. De vorige barmannen en -vrouwen kenden hun vak ook. Maar kozen er jammer genoeg voor om de muziek te laten bepalen door een obscure firma met een “no worries 24/7 boring tennis-muzak”-garantie. Zelfs Piet N., die twintig jaar eerder non-stop puike plaatjes kon opzetten toen ik nog in De Plaza op de oude markt in Leuven woonde. Sonic Youth en Dinosaur Jr. zal je allicht ook wel eens horen op Stade Leuven of De Vloer, maar niet na elkaar. Op Lovanium zitten die met zekerheid niet in hun geleasde, amechtige mp3-computertje. Maar daar kunnen ze natuurlijk wel goed BBQ’en.

Op de valreep (het kan volgend jaar ook dienen), een extra toelichting bij het reglement (vooral voor Els R. en Caroline DM): aan welke kant je moet gaan staan bij het serveren is geen rocket science. Uit het reglement: “When serving in a standard game, the server shall stand behind alternate halves of the court, starting from the right half of the court in every game.” Je begint een spel dus rechts, serveert daarna links, dan terug rechts, … Men zou kunnen denken dat Els R. en Caroline DM moeite hebben met het verschil tussen links en rechts. Zoals mijn echtgenote. Als ik rijd, zegt zij hoe ik moet rijden. Omdat ik geografisch gehandicapt ben. Zonder GPS vind ik vanuit het Hellegat de weg naar huis niet meer (een paar honderd meter verder). Bram V. is zo vriendelijk om dan altijd even mee te fietsen tot ik er bijna ben. Waarvoor dank. Maar goed: de echtgenote. Die zegt na elke afslag: “Sorry, ik bedoelde de andere rechts”. “Links dus”. “Whatever, dat is een kwestie van conventie. Pietje Precies. Doe nu maar gewoon wat ik bedoel. Autist.”. Maar dat was dus niet zo bij Els en Caroline. Die kennen het verschil tussen links en rechts. Maar niet de regels. “Sorry. Ik sta aan de verkeerde kant. Het is 40 / 15, dus ik moet links gaan staan”. “Oei, het is denk ik 15 / 30. Ik moet rechts serveren”. “Ik denk dat het nu 30/30 is, want ik serveerde net aan de rechterkant”. Als je niet meer weet aan welke kant je de vorige opslag sloeg, heb je natuurlijk een probleem. Maar geen onoverkomelijk probleem. De eerste opslag is altijd rechts. Als het gelijk is, is het ook altijd rechts. Als er slechts 1 “punt” verschil is (0-15, 15-30, 30-40 of omgekeerd), is het links. Als er twee punten verschil zijn, is het rechts. Als er drie punten verschil zijn,  is het links. En wie een tie-break zou moeten spelen in de dames-reeks, mag er iemand van de tafel bij halen. En Piet N. mag dat uiteraard ook. Als u tot 7 speelt (en dus niet tot 5, 8  of 11 ?), zijn we overigens al erg tevreden. Zelfs met een tie-break tot 10 (enkel voor de dubbelreeksen, die er dit jaar niet waren, en dan enkel als vervanging van een derde set), zouden we kunnen leven.

Opvallend: verloren zonen en dochters keren elk jaar opnieuw terug naar Wezemaal tijdens het clubkampioenschap. Ofwel komen ze langs tijdens het clubkampioenschap, ofwel volgen ze via het wereld wijde web.

Volgend jaar doen we het voor de dertigste keer. Met dubbelreeksen en al. Wie intussen heimwee heeft, kan bij een knisperend haardvuur altijd terecht op https://versuitderaket.ckwezemaal.be. Dit jaar geen “redacteur van het jaar”, want teveel schrijvers kregen het maximum van de punten van de jury. Nogmaals een welgemeende dank aan hoofdredacteur Kris, die er ook dit jaar in slaagde om het beste uit zijn ploeg naar boven te halen.

Het gaat ons goed. Rest in peace, Fred.

Rudi Verbinnen en Bart Lemmens.

Ondanks het warme weer waren er weer topmatchen vandaag. In de vooravond gaven Frank en Jo op de vijf en Patrick en Tom op de zes het beste van zichzelf. Even verder bestookten Jens en Staf elkaar alsof hun leven ervan afhing. Van op afstand leek PJ een wat mindere dag te hebben tegen een genadeloze Walter. Ook later op de avond kon men genieten van zinderend en bevlogen tennis.

“De Vers uit de Raket is weer sterk dit jaar. Maar er mag nog wat meer seks en geweld in”. Het tweede zou kunnen. Maar wat het eerste betreft: volgens de recent ontdekte tennisdrift-theorie van Sigmund Freud is tennis een (superieur) substituut voor mensen die geen zin meer hebben in seks. In het tennisspel zouden eerdere seksuele trauma’s ook volop zichtbaar worden, en het spel beïnvloeden. Freud hield zijn theorie verborgen, hoewel er al hints naar te vinden waren in “Psychopathologie van het gemengd dubbelspel” uit 1923 en “Het Ego en de onderhandse opslag” uit 1938. Twee jaar geleden werd op Sotheby’s een koffer geveild, die vol zat met artikels en notities van zijn hand over de theorie.

Tom VR beschreef twee dagen geleden hoe castratieangst in zijn match tegen een sympathieke uroloog leidde tot verstijfd tennis en het daaropvolgende verlies. Bewijs voor de theorie van Freud dus. Opvallend veel tennissende mannen vragen voor een vasectomie overigens hoe lang het zal duren voor ze weer kunnen tennissen. En dus niet hoe lang het zal duren voor ze weer naar bed kunnen met hun echtgenote. Tom VR gaf tevens duiding bij de feministische hysterie die zich in de tenniswereld sneller manifesteert dan elders. Freud kon die rechtstreeks linken aan wat hij “penisnijd” noemde.

Eerdere tegenstanders van Frank VD zullen in de geschriften van Freud graag lezen dat misvattingen in de kindertijd over seksualiteit (bijvoorbeeld dat de bevruchting door de mond plaatsvindt, of dat het vrouwelijke geslachtsdeel over tanden beschikt) op latere leeftijd welhaast moeten leiden tot een overmatig gebruik van de slice, drop-shot en lob. Niet dat er met die lob iets mis is. Freud schreef al in 1914 (in “Weerstand tegen de lob”): “De lob is de Assepoester, het stiefkind van het tennisspel: te weinig gebruikt, ondergewaardeerd en in het algemeen in een kwade reuk staand. Het woord lob zelf wekt onaangename associaties met kwabben en vet op, zodat de meeste mannen niet graag horen dat ze goed kunnen lobben. Het aangeleerde vermogen een lob gewoon als een lob te zien, vermindert de pathologische angstgevoelens in het tennisspel aanzienlijk.”

Freud beschouwde tennis niet als een onschuldig spelletje. In 1935 schreef hij (in “De fallistische en genitale benadering van de smash”): “De verdorvenheid van de greep, de naakte kracht van het racketblad, de incestueuze ondertoon van het spelen op Moeder Aarde [gravel, nvdr] en de ontuchtige implicaties van de noodzaak een net te spannen om ons ervan te weerhouden te handelen zoals onze erotische en agressieve driften ons ingeven, dat is tennis.”. Waar hij in 1936 overtuigend verder op borduurde in “Duiding bij dromen over de dubbel surprise-reeksen”. Het artikel dat dit jaar in extremis leidde tot de opschorting van die reeks, en (om zeker te zijn) alle andere dubbelreeksen.

De ontdekking van de geschriften van Freud heeft geleid tot heel wat aanvullend wetenschappelijk onderzoek. Met name aan de KU Leuven. Professor Wildiers heeft bijvoorbeeld op grote schaal onderzocht of de endorfines (=genotshormonen) die vrijkomen bij het opentrekken van een doos tennisballen beschermend werken tegen kanker. Quod non. Professor Grieten onderzocht of er een verschil is in sociaal conformisme tussen spelers die bij twijfelballen onmiddellijk voorstellen om het punt over te spelen en spelers die een discussie starten. De resultaten waren niet-conclusief. Hij stelde in later onderzoek wel een (niet-causaal) verband vast tussen het pikken van lijnballen en een voorgeschiedenis van bedwateren, excessieve zelfbevrediging en kleine diefstallen.

Professor Bormans deed – om de theorie van Freud empirisch te kunnen staven of ontkrachten – enkele onderzoeksvoorstellen naar de effecten van libidoverhogende medicatie voor en na het dubbel dames-spel. Maar geraakte er niet mee voorbij de ethische commissie van de universiteit.

Wouter en Joeri zullen de conclusies van het onderzoek van professor Vanderaa kunnen bevestigen: er bestaat een sterke correlatie tussen impotentie en het obsessief plaatsen van de verticale enkelpaaltjes. Wie kent die enkelpaaltjes overigens nog? Ik wist niet dat we die nog hadden.

Iets anders: wij slaan de wijze raad van Patrick VDR zelden in de wind. Hij raadt aan om “minstens tachtig procent van de spelers effe te vernoemen”.  Bij deze: Jolien, Paul, Ief, Jo, Frank, Staf, Jens, Walter, Pieter,-Jan, Dieter, Dirk, Kris, Julie, andere Jolien, Chantal, Isabelle, Bert, Joeri, Jos, Wouter, Bram, Mieke, Bo, Philippe, Marnik, Geert, Tim, Koen, Gert, Jan, Stef, Tom, Bram, Frank, andere Kris, Eric, Koen, Gerrik, andere Tom, Davy, en (last but not least) andere Gert.

A domani.

Bart Lemmens.